Á Eiðum
(Lag og texti: Sigþrúður Sigurðardóttir)

Menn gengu undir göfugu merki,

gjöfull var hugurinn þá.
Samhugur sýndur í verki,
saga okkar greinir því frá.

Þeir blésu nýju lífi í alþýðuandann,
um Austurlandið heyrðist lofsöngur hans.
Lærimeistararnir leystu hvern vandann
og lánaðist að koma flestum til manns.

Oh oh oh ó oh oh, fögur orðin voru á Eiðum.
Manntakið þar allt,
mannvit þúsundfalt.
Göfgi manna skein svo skær og hrein.
Oh oh ó oh hve yndislegt var hér á Eiðum.
Margar minningar,
myndir allsstaðar
sem meitlast hafa hér í huga mér.

Hérna kvað æskan sín kvæði
og kyrjaði einstakan róm.
Þótt einhverjum fipaðist fræðin
þeir fundu að lokum sinn hljóm.

Löngum milli hæða laumast á kvöldin,
leyndarmálin gerðust rökkrinu í.
Sögu marga geymir síðasta öldin
og sumar hverjar ávallt lifna á ný.

Oh oh oh ó oh oh við eignuðumst svo margt á Eiðum.
Um haust og vetur, vor,
vini, kjark og þor,
jafnvel æskuást sem aldrei brást.
Oh oh ó oh ýmislegt var gert á Eiðum.
Ég fornu fræðin las,
fór í andaglas.
Vofa gömul var á vappi þar.

Þar voru Marsinn og mótin,
mörg voru táraböll sótt.
Drengur og dálagleg snótin
á Desinum langt fram á nótt.

Í öllum skúmaskotum hljóðnað nú hefur,
horfinn er í burtu nemendafjöld.
En úti á vatni ennþá vakir og sefur
virðulegur hólminn, öld eftir öld.

Oh oh oh ó oh oh andinn svífur enn á Eiðum.
Við erum Eiðamenn, eigum saman enn
Eiðagleðistund með hal og sprund.
Oh oh ó oh ákall hefjum við að Eiðum.
Við unnum þessum stað,
óskum honum að
hann hefjist upp til vegs og virðingar.

Alþýðuskólinn á Eiðum.

[m.a. á plötunni Danshljómsveit Friðjóns Jóhannssonar – Austfirskir staksteinar III]