Kveðja
(Lag og texti: Elín Hall)

Og nú, ég ligg hér á gólfinu og finn
að allt er að breytast, ég veit
að þú hugsar líka til mín.

Og þú, þú krýpur til vorsins og spyrð
því þú ert að þreytast,
alveg uppgefinn, telur skrefin mér frá.

Og ég finn þinn loga,
en þú skalt ekki voga þér nær mér.
Ég brann á því að elska þig.
Ég tók af skarið,
það var hvort eð er farið.
Ég gaf allt sem ég hafði, en ekkert var nóg.

Svo finndu hvernig ég fer
burt frá þér.
Eins og forðum fannstu fyrir mér;
halda í þig, leiða þig, elska þig.
Ég kveð þig í síðasta sinn.
Fullkomnlega uppgefin.

Og nú, til staðana og alls sem saman áttum við ókannað,
ferðumst munum sitt í hvoru lagi því ég fann að
ég þekkti þá alla betur en þig.

Og ég finn þinn loga…

Finnst þér ekki að við hefðum átt að enda betur?
Minningin um þig mig út af laginu ennþá setur.
Ekkert lært, hvort annað sært.
En finnst þér ekki að við hefðum átt að geta betur?

[af plötunni Elín Hall – Með öðrum orðum]