Af litlum neista
(Lag / texti: Guðmundur Ingólfsson / Magnús Haraldsson)

Oft má finna atvik smátt sem orsök nýrra kynna,
það markar oft þá meginátt
sem mannsins örlög þráðinn spinna.
Sígarettu hafði hann í hendi milli fingra sinna
en eldspýturnar eigi fann,
þær einhvers staðar varð að finna.

Ástin er eins og sinueldur
og ástin er segulstál.
Af litlum neista verður oft mikið bál.
Ástin er eins og hvítigaldur
sem gagntekur líkama’ og sál.
Af litlum neista verður oft mikið bál.

Brátt hann leit þar bjarta mey við borð í salnum aðeins innar.
Hann óðamála sagði ókei,
hún er yndisfögur með rjóðar kinnar.
Hann slátt í brjósti sínu kenndi er sá hann þessa fögru snót
og beina leið á borðið renndi
með bros á vör og hljóp við fót.

Ástin er eins og sinueldur
og ástin er segulstál.
Af litlum neista verður oft mikið bál.
Ástin er eins og hvítigaldur
sem gagntekur líkama’ og sál.
Af litlum neista verður oft mikið bál.

En ekki bara eld á spýtu einan fékk hjá snótinni
því sjá þar mátti svart á hvítu
hvað skein frá hjartarótinni.
Nú boga Amors englar spenntu, örvahríðin óx nú fljótt.
Í hvolf og gátt þær hiklaust lentu,
já himnahersveit brást við skjótt.

Ástin er eins og sinueldur
og ástin er segulstál.
Af litlum neista verður oft mikið bál.
Ástin er eins og hvítigaldur
sem gagntekur líkama’ og sál.
Af litlum neista verður oft mikið bál.

[m.a. á plötunni Pálmi Gunnarsson – Í leit að lífsgæðum]