Allamalla
(Lag og texti: Gunnar Örn Jónsson og Hafþór Ólafsson)

Allamalla iðjagræn
elskulega sveitin,
sólin svona últravæn
svíður engireitinn.

Grösin gríðarlegan sprett
grundu uppaf taka,
heimasætan hæst og grett
hamast við að baka.

Sefur hæna‘ í hæsta tré,
hana gulan dreymir,
henni‘ er sama‘ um frama‘ og fé,
slíkt fráleitt kvörnin geymir.

Lonturnar í lækjunum
leika sér að spúnum,
yðar roð á rækjunum
svo raun er öllum frúnum.

Skepnurnar þær skemmta sér
því skólinn hann er úti,
lambahjörðin líkjast fer
langmest einum hrúti.

Lengi er á einum von,
á öllum lyftist brúnin
er hleypur Jónas Hallgrímsson
haltur út um túnin.

Fjarri‘ er gremja, allt er gott,
girðingin um dalinn.
Hún er líka orðin flott,
ærnar, kýr og smalinn.

[af plötunni Súkkat – Fjap]