Hoffmans hnefar
(Lag / texti: erlent lag / Jónas Árnason)

Kveða ég vil um víking þann
sem vestur í Selsvör forðum bjó.
Röskur á sjóinn röri hann,
rauðmaga upp úr honum dró.
Í aflasæld hann af öllum bar
og oft, er hann hlaðinn kom til lands,
allt fyrir sakir öfundar
að honun veittust grannar hans.

Viðlag
Þá var nú glott og þá var nú hlegið,
þá var nú slegið títt og fast.
Kónarnir undan Hoffmanns hnefum
hrukkur þar allir tvist og bast.

Á veturnar þegar vestansjór
veltist um nesið Seltjarnar,
á Haugana gamla hetjan fór,
hirti þar dýrar gersemar.
En eitt sinn, er nótt var orðin dimm
og aftur hann snöri heim til sín,
úr launsátri þustu þrjótar fimm.
Þeir höfðu drukkið brennivín.

Viðlag

Til Kaupinhafnar hann kom eitt sinn
að kynna sér selskapslífið þar.
Fasmikill gekk hann út og inn
um öldrykkjustofur Nýhafnar.
Þá hópuðust bófar honum að
og hnífu þeir drógu slíðrum úr.
En vígreifur gamli kappinn kvað:
„Jeg kalder ej alt min Bedstemor!“

Viðlag

Já, hann var við alla hreinn og beinn
og hlaut enda mikla frægð af því
að rita til gamans einn og einn
ósvífiinn valdsmann og pólití.
Og eitt sinn, er sótti á hans fund
útlendra dáta regíment,
þá misstu þeir sína meðvitund
margir ein einu – ganske pent.

Viðlag

Nú hef ég kveðið kruss og þvers
(kveðið samt gæti ég ennþá nóg)
um vaskleik og dirfsku víkings þess
sem vestur í Selsvör forðum bjó.
Vetur og sumar, vor og haust
varð hann að heyja einn sitt stríð v
ið sína fjendur linnulaust
líkt eins og Grettir eina tíð.

Viðlag

[m.a. á plötunni Þrjú á palli – Tekið í blökkina]