Inga Stína
(Lag / texti: Óðinn G. Þórarinsson / Hákon Aðalsteinsson)

Viðmjúk golan vermir fjallasal inn,
vorið breiðist yfir land og sjó.
Niður kletta þeytist glettin, lítil falleg lind,
læðist skýjaklakkur bak við gráan fjallatind.
Hvönnin vex á lágum lækjarbakka
lyngið prýðir slakka, holt og mó.
Litlum krónum blómin bifa,
biðja þess að fá að lifa
sumarið í fegurð friði og ró.

Inga Stína læðist út í lundinn,
leiftrar sólin heit um fjöllin blá.
Vorgolan í laufkrónunum léttan stígur dans,
liggur hún í grasinu og bíður unnustans.
Þar sem hana dýrðarstundir dreymir,
í dagsins önn með brjóstið fullt af þrá.
Þar sem ylur kærleiks kossa
kveikir heitan ástarblossa
og ljúfa þrá í allt sem ekki má.

Góðar stundir oftast taka enda,
því enginn kann á hamingjunni skil.
Sumir hafa í gleði sinni faðmað heldur fast,
farið út í grænan lund og skynditrúlofast.
Inga Stína hnuggin situr heima
hlýjar sér við minninganna yl.
Því nú er hún að fitna að framan
og finnst þetta ekki lengur gaman,
unnustinn er farinn fjandans til.

[m.a. á plötunni Danshljómsveit Friðjóns Jóhannssonar – Þá og nú: Lög Óðins G. Þórarinssonar]