Valdi, ó Valdi
(Lag / texti: erlent lag / Jónas Árnason)

Hljómskálans í
garði grænum
eitt sólskinskvöld
í sunnanblænum
þá heyrðist hvískur
á bak við birkitrén
sem prýða blettinn
hjá Bertel Thorvaldsen.

„Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Ertu, ertu, ertu alveg snar-
vitlaus, ó Valdi, ó Valdimar?
Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Hvert ertu að vilja með hendurnar?
Já, já, þú, þú,
þú ert orðinn snar-
vitlaus, ó Valdi, ó Valdimar!“

Ríkti kyrrð,
ró og friður.
Sólin hægt
settist niður
og brosti glettin
í gegnum laufguð trén
og einnig brosti
hann Bertel Thorvaldsen:

„Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Þú, þú, þú, þú, þú ert vúnderbar!
Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Valdi, ó Valdi, ó Valdimar!
Þú kveikir eld í mér allsstaðar!
Ég, ég, ég, ég,
ég er orðin snar-
vitlaus, ó Valdi, ó Valdimar.“

[engar upplýsingar um lagið á plötum]