Vont en það venst
(Lag og texti: Gunnar Örn Jónsson og Hafþór Ólafsson)

Sjaldan koma sólskinsdægur,
súldarforðinn alveg nægur,
fjandi þessi er orðinn frægur,
að fyrtast við jú það er mennskt.

Viðlag
Það er vont,
það er vont
en það venst.
Vont en það venst.
Vont en það venst.
Vont en það venst.
Vont en það venst.

Tæplega er von á betri tíð,
tvö dægur í vor svo alltof blíð,
nú hefnist oss með vondri hríð
og harðri svo að enginn stenst

Viðlag

Angantýr úr annarri sveit
til ama sífellt og sló menn og beit,
ferðaskó sínum fljótt hann sleit,
flutti heim pest eitthvað banvænt enskt.

Viðlag

Stórbóndinn ljóti stífur og þver
stjarfur af illsku alla daga‘ er,
hjúin lemur og hjúin ber,
heiðrum hann, veljum íslenskt

Viðlag

Grafinn undir tonni af grjóti,
Grettir bara ýtti á móti,
sönn, ó hve sönn þín fræði Tóti
nú sögur eru allar lesnar.

Jú það er vont,
það er vont
og það versnar.

Vont og það versnar,
vont og það versnar,
versnar og versnar,
og versnar og versnar
og versnar og versnar.
 
[af plötunni Súkkat – Fjap]