Árið 2012
(Lag / texti: erlent lag / Magnús Ingimarsson og Ómar Ragnarsson)

Gömlu dagana gefðu mér
þá gat ég verið einn með þér,
nú tæknin geggjuð orðin er.
Gömlu dagana gefðu mér.

Mig dreymdi að væri komið árið 2012,
þeir tunglið höfðu malbikið og steypt í hólf og gólf.
Já veröldin var skrýtin, það var allt orðið breytt
því vélar unnu störfin og enginn gerði neitt.

Og ekki hafði neitt að gera útvarpsstjóri vor
því yfirmaður hans var lítill vasatransistor
og þingmennirnir okkar voru ei með fúlle femm
því forsætisráðherrann var gamall IBM.

Gömlu dagana…

Ég álpaðist á bíó þar með ungri stúlkukind
en ekki hélt ég út að horfa á kábojröntgenmynd.
Ég dapur fór á barinn og um dobbel bað af stút,
en er dóninn tók upp sprautu, þá flýtti ég mér út.

Mig dreymdi ég væri giftur þeirri sömu sem ég er.
Hún sagði: „Ó mér leiðist þetta barnaleysi hér“.
Ég gerðist nokkuð bráður og vildi bæta úr því strax.
„Nei bíddu“, sagði hún, „góði, við notum pillur nú til dags“.

Gömlu dagana…

En sá draumur
og ég er ánægður með lífið eins og það er.

[m.a. á plötunni Vilhjálmur Vilhjálmsson – Dans gleðinnar]