Dalurinn
(Lag og texti: Elín Hall)

Hvað er að? Hvar erum við?
Rykið fellur yfir þig.
Hljótt og ósnert sængurver.
Höfuð felur höndum þér.

Talhólf tóm, ósvöruð bréf
og ég finn þú dreifir huganum frá mér
en árin hætta að bíða,
finnst þér sárt að finna tímann líða?

Byggðum á bergi
því fegursta sem ég fann.
En það var sama,
til grunna bárujárnið brann.
Og þá huldi’ okkur eigin nótt
og dalinn…

Englaborgin niðar enn.
Bæði þegjum meðan tíminn tifar.
Er það bara ég sem get ekki sofið
ef að engin fær þögnina rofið.

Byggðum á bergi
því fegursta sem ég fann.
En það var sama,
til grunna bárujárnið brann.
Og þá huldi’ okkur eigin nótt
og dalinn…

En finnst þér í þetta varið?
Ef allt það góða virðist löngu farið.
Ert þú hérna ennþá því þú vilt ekki sleppa mér?
Eða ertu bara hræddur um marið?

Ég hef áttað mig á því að það sem gerðist hérna er ennþá óafgreitt.
Og ég get kropið niðrá hné og grátið augun út en fæ því aldrei breytt.
Og ég hef reynt að tala og reynt að þegja, reynt til baka bak mitt beygja,
en þú ert ennþá frosinn.
Get ekki haldið áfram segjandi hvert skipti sé það allra síðasta.
Af því ég veit að þetta er nóg ég veit, þú veist að stundum skilur fólk svona að.
Og þá huldi okkur eigin nótt
og dalinn…
 
[af plötunni Elín Hall – Með öðrum orðum]