Grásleppu Gvendur
(Lag og texti Þorsteinn Guðmundsson)

Við grásleppuna Gvendur best sér undi,
hann gamall varð því emjaði og stundi,
á gömlum báti greyið var
gamlar voru árarnar
og gamalt allt, og Gvendur hafði fundið
gamlan hatt í víkinni við sundið.

Snemma á morgnum sást hann sæll á svipinn
í fjörunni og fitlaði við gripinn,
leysti bönd og lét úr vör,
lét var honum þessi för.
Enn enginn veit hvort Gvendur kemur aftur,
einn á báti og aldur hniginn kraftur.

Út hann stefndi og allt virtist í lagi
og sá gamli klár í sínu fagi,
klauf hann bárur knerri með
karlinum það létti geð.
Herti róður, marraði í hleinum,
hugrakkur, enn segir fátt af einum.

Loks var eins og létti árataki
lamaður sá bátinn verða að braki,
marvaða nú troða tók
talsvert reyndi á gamla brók.
Loks hún flaut þar hjá í tvennu lagi
var sem léttar þá hann andann drægi.

Seli marga sá nú ofsa stóra,
synd það er ef væri hann að slóra,
upp á bak á einum skreið
og að landi lá hans leið.
Sat nú fast sem Sæmi gerði forðum,
síst þarf nú að lengja þetta orðum.

Loks er kempan komin var að landi
krókloppinn gekk heim úr þessu standi,
á einni treyju og engri brók,
andköf mikil nú hann tók.
Sérhver getur sjálfan sig hér fundið,
sjá má hatt í víkinni við sundið.

[m.a. á plötunni Hljómsveit Þorsteins Guðmundssonar – Grásleppu Gvendur]