Í garðinum heima 
(Lag og texti: Elín Hall)

Nú er grasið svo bert
á milli trjánna í garðinum heima.
Svo margt sem við höfum gert.
Þú snerir á öklann og reyndir að gleyma því.
Graffið flaggnaði af.
Með tíma og tíð eftir íbúans stríð.
En það var á þessum stað
sem ég lærði að hjóla og lærði að kveikja í.

Upp á bílskúrinn.
Undir brenninettlur.
Yfir tímabil.
Sanna ást og sígarettur.
Nú er stéttin svo hvít.
eins og engin hafi stigið fæti hingað alla tíð.

Blóðslóðin upp á loft.
Tvær níu ára stelpur sem forvitni eltu.
Hversu oft er of oft?
Manstu orðin sem rissuð voru upp í þakið holt?

Brotin spiladós.
Falskar dyrabjöllur.
Nagað vasaljós.
Ískrandi róluvöllur.
Nú er gatan svo hrein
að ég veit ekki afhverju ég kalla þetta ennþá heim.

Ljósin blinduðu mig.
Inn í tómarými
sem ég réð ekki við.
Týndur dagur og tími.
Og ég fann hvernig rigndi
en vatnið var heitt
svo þegar ég hrópaði
þá heyrðist ekki neitt.
Það heyrðist ekki neitt.
Það heyrði enginn neitt.
Ég heyri ekki neitt.
Það heyrði engin neitt.

[Elín Hall – af plötunni Heyrist í mér?]