Móri
(Lag / texti: Skálmöld / Snæbjörn Ragnarsson)

Manstu þegar mættir henni fyrst?
Merkilegt er það sem hratt út spyrst.
Fjandsamlegar fjölskyldurnar tvær,
forboðið að elska yngismær.

Sláðu kalda kinn,
keyrðu hnullunginn
hart í liðað hár,
hún skal bráðum nár.
Búkur verður blár,
blæða opin sár.
Heltók huga þinn,
horfði þangað inn.

Áttuð þennan litla leynistað,
lékuð ykkur þar, en nóg um það.
Fann ég ykkar hosiló í haust,
horfi á og milli steina skaust.

Fegurðina finn,
fró er rifnar skinn.
Hamarinn er hár,
hrynja niður tár.
Búkur verður blá,
blæða opin sár.
Heltók huga þinn,
horfði þangað inn.

Reiðar eru raddirnar
ráfa um og leita þar.
Móri.
Móri.

Vaknaðu og vittu til,
vindurinn er undirspil.
Móri.
Móri.

Bjargaður þér bóndason,
bjargið er þín eina von.
Móri.
Móri.

Hafið felur hana vel,
hugar- þitt er brotið þel.
Móri.
Móri.

Manstu þegar mættir henni fyrst?
Merkilegt er það sem hratt út spyrst.
Fjandsamlegar fjölskyldurnar tvær,
forboðið að elska yngismær.

[af plötunni Skálmöld – Sorgir]