Sverðið
(Lag / texti: Skálmöld / Snæbjörn Ragnarsson)

Skálm skekur,
róg rekur.
Vá víða.
Skálm skekur,
harm hrekur.
Stund stríða.

Sveifla ég óttalaus sverði í kring,
sviti og blóð er ég sker þá og sting.
Vá er í kringum mig, þræla og víf,
þeir vilja landið mitt, gripi og líf.
Stund er á milli stríða.

Skám skekur,
von vekur.
Börn bíða.
Skálm skekur,
til tekur.
Sverð svíða.

Skálm skekur,
til tekur,
lík lekur.
Nótt níða.
Skálm skekur,
flýr frekur.
Stund stríða.

Dreg sverð, duga ég verð,
dýr eru vopnin af bestu gerð.
Hegg þrjá, hamfletti þá,
hendi þeim ofan í Gangáragjá.
Slæ til, slátra þeim vil,
slitnar þá blaðið við Draugagil.
Vorregn, vopni um megn,
víkingur ráðalaus rekinn í gegn.

Lifandi er ljótir fara
lít ég yfir þeirra skara,
fram á veginn stjarfir stara,
stefna út á ysta hjara.
Þar er allt sem þekkti áður,
þyrnum er minn stígur stráður.
Eitt sinn mátti duga dáður,
dey ég núna einn og smáður.

Dreg sverð, duga ég verð,
dýr eru vopnin af bestu gerð.
Hegg þrjá, hamfletti þá,
hendi þeim ofan í Gangáragjá.
Slæ til, slátra þeim vil,
slitnar þá blaðið við Draugagil.
Vorregn, vopni um megn,
víkingur ráðalaus rekinn í gegn.

[af plötunni Skálmöld – Sorgir]