Völundarhúsið

Völundarhúsið
(Lag og texti: Elín Hall)

Tólf þúsund ég elska þig…

Að elska þig er eins og að vera orðin mállaus
í brennandi byggingu
þar sem fólk liggur sofandi.
Að elska þig er eins og að vera orðin ljóslaus
í grenjandi rigningu
uppá niðdimmri heiðinni.
Að finna þig var að fá grip í neyð.
Stefnulaus ég sveif
inn í völundarhúsið.
Þá óraleið.
Að elska þig er að rata ekki út.
Ráfandi fram og til baka.
Er það svefn eða vaka?

Horfðu á mig.
Hvað þarf til?
Erum við ekkert nema veggirnir?
Segðu til.
Hvað er eftir
til þess að berjast fyrir?
Fyrir þakið að hrynja yfir.

Að vera inni er að beygja alltaf sama hringinn
og vona að hann leiði mig
annað en í hin skiptin.
Að verða minni á hverri stund sem líður.
Er veggirnir þenjast út
frá þessum hringspólandi flöskustút.
Og kannski stöðvast hann aldrei hér
undir þakinu sem ég reisti ein með þér.
Eina skjólið sem ég hef.
Að elska þig er að vita ef ég fer,
fer ég frá helmingnum af sjálfri mér.

Horfðu á mig.
Hvað þarf til?
Erum við ekkert nema veggirnir?
Segðu til
Hvað er eftir
til þess að berjast fyrir?
Fyrir þakið að hrynja yfir.

Úúú…
Hvað á ég að gera við
öll árin sem ég lagði í þig,
öll tárin sem þú stoppaðir,
öll sárin sem ég kroppaði?
Hvern á ég að tala við?
Það er bara þú sem skilur mig.
12 þúsund ég elska þig
og mér finnst ég ekki þekkja þig.
Hvað á ég að gera við
öll árin sem ég lagði í þig?
Brotin sem þú bölvaðir,
drauma þína og martraðir.
Hver er það sem vekur þig
þegar grætur sofandi?
Tólf þúsund ég elska þig
Tólf þúsund ég elska þig
Tólf þúsund ég elska þig
Nú á ég ekki að þekkja þig.