Atlavíkurminni
(Lag / texti: Björn Pálsson / Jónbjörg S. Eyjólfsdóttir)

Hlýddu með mér á lagið ljúfa,
það sem leikið var þessi kvöld
þegar sólmánaðar seiðandi dýrð
í sálunum hafði völd.
Er við dillandi dragspils óma
slógu draumlyndu hjörtun ótt
marga hlýja, fagra, höfuga sumarnótt.

Þá með lífsþrá í ungum augum
steig hér æskan sinn létta dans
og svo örlynd og dreymin,- dálítið feimin
dreymd‘ um sinn fyrsta sjans.
Þegar spilað var lagið ljúfa
stundum laumaðist kinn að kinn,
þarna fann mörg dísin draumaprinsinn sinn.

Og í skógarins friðarfaðmi,
þar sem fegurð og yndi býr
bæði laut og bali lokkandi buðu
ljúfustu ævintýr.
Þá var hvíslað í eitthvert eyra:
„Komdu elskan, og fylgdu mér,
ég vil dvelja þessa draumfögru nótt með þér“.

Já – með lífsþrá í ungum augum
steig hér æskan sinn létta dans
og svo örlynd og dreymin,- dálítið feimin
dreymd‘ um sinn fyrsta sjans.
Þegar spilað var lagið ljúfa
stundum laumaðist kinn að kinn,
þarna fann mörg dísin draumaprinsinn sinn.

Ennþá hljómar það, lagið ljúfa,
sem hér leikið var marga nótt
og þar enn má finna örlítið blik
af æskunni er leið svo fljótt.
Aftur lifnar í gömlum glæðum
sem er gaman að blása í,
gömul ævintýri upprifja má á ný.

Er með lífsþrá í ungum augum
steig hér æskan sinn létta dans,
og svo örlynd og dreymin, dálítið feimin
dreymdi um sinn fyrsta sjans.
Inn í skógarins leynilundi
stundum laumast þá hugurinn
því þar fann mörg dísin draumaprinsinn sinn.

[m.a. á plötunni Fjörðurinn okkar – ýmsir]