Bankastræti
(Lag og texti: Elín Hall)

Ég mætti þér á Bankastræti 7.
Fórum upp að Mokka saman tvö.
Gengum inn, þú tókst reikninginn sem og fyrr.
Ég hafði gleymt því hve lengi við getum setið kyrr.

Þú biður ekki um margt en þú baðst um þetta borð.
Ég beið og beið en þú sagðir ekki orð.
Þar til þú tylltir þér að veggnum,
last bút úr dánarfregnum og
horfðir út á regnið og flissaðir.

En stundum hugsa ég að hjartað mitt sé úr stáli,
og ekkert sem ég segi geti skipt nokkru máli.
Því eina leiðin til að fá fólk til að heyra
er að segja eitthvað sem ég kann ekki að meina.

Þú segir drauminn að syngja við Arnarhól
það sem fólkið vill syngja í sumarsól.
Og orðin þín sem hreyfa litlar varir vara lengur
en þau vönduðustu sem að þú kannt.
En þá er eins og þau tilheyri þér ekki samt.

Því hvað á ég að segja til að hjartað mitt bráðni?
Eða orð á ég að velja til að skipta þig máli?
Ef eina leiðin til að fá fólk til að heyra,
er að segja eitthvað sem það mun hvort eð er gleyma?

Hleyptu þeim alveg inn.
Samt ekki of hreinskilin.
Vá er þetta textinn þinn?
Hvaðan kom tortryggnin?
Finnst þér hann hugrakkur?
Eða bara fagmaður?
Boys að babbla á beat-inu.
Fokk nei gleymdu þessu.

[af plötunni Elín Hall – Heyrist í mér?]