Níðhöggur
(Lag / texti: Skálmöld / Snæbjörn Ragnarsson)

Kveður vísu draumadís,
dagur rís í frosnum móanum.
Króknar sálir kveikja bál,
kneyfa skál og syngja með spóanum.

Þegar hitinn þíðir vit,
þykkur bitir fullir magana.
Hér á bóga báða nóg,
breiður skógur umlykur hagana.

Ýviður er í boga bestur,
beittar tálgum eiturörvar.
Níðhöggur, sá grimmi gestur,
gefur eftir, flýr og hörfar.

Dregin erum, fuglinn fer
fram hjá sveru urðargrjótunum.
Gegnum stríða hörkustríð
höfum skíðin bundin á fótunum.

Öllu gleymum, horfum heim,
hann þar sveimar einn með skörfunum.
Bogar svigna, lækur lygn,
látum rigna yfir hann örvunum.

Flýgur inn með fuglager,
feigðareldur bjartur logar.
Grandað enginn getur mér,
geiga allir þínir bogar.

Skíðar yfir skaraband,
skaltu þú núna deyja, Ullur.
Dalir þínir draumaland,
dauðinn verður tregafullur.

Skörp er lund og skelfur grund,
skíðum undir klakaflekanum.
Við þar brjótum væng og fót,
vinir skjóta hart að drekanum.

Óðum drekans eyðist þrek,
undir tekur fjalls í sölunum.
Heyrist gnýr og Höggur flýr,
hrakti Ýr hann burtu úr Dölunum.

Ýr í Dölunum.

[af plötunni Skálmöld – Ýdalir]