Skotta
(Lag / texti: Skálmöld / Snæbjörn Ragnarsson)

Skotta niður skarð,
skautar yfir barð.
Illt í hyggju hefur.
Heimafólkið sefur.

Daginn áður dafnaði friður
en dó svo á einni nóttu.
Mildur þeyrinn á miðnætti
var orðinn mannskaðaveður á óttu.

Vorið flúði vinda að handan
og varga af öðrum heimi.
Draugagangur í dalverpinu,
nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Nú er dauðinn sjálfur á sveimi.

Frost, þú mátt festa þinn
fjötur við húsvegginn.
Kynngi þín kælir þil,
kæfandi ljós og yl.

Skotta finnur skjól,
skríður yfir hól.
Hallar sér í holu.
Herðir frost með golu.

Skotta húkir skammt fyrir ofan
er skundar hann niður dalinn.
Blæs í frostið, blóðgar á síðu,
hann er beygður maður og kvalinn.

Gegnum litla glufu á veggnum
hún gægist inn úr snænum.
Draugur leikur við dreng og stúlku,
nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Nú er dauðinn sjálfur á bænum.

Frost, þú mátt festa þinn f
jötur við langeldinn.
Kynngi mín kæfir glóð,
krókna þá menn og fljóð.

Ber hann þreyttur bál í kotið,
bæjargöngin gengur köld.
Þróttur horfinn, þrekið brotið,
þetta eru málagjöld.

Hlýnar mér er halir falla,
hatur nærir draugaþý.
Heyrist Skottu kjaftur kalla:
„Kveikir þú upp eld á ný?“

Skotta.
Skotta.

[af plötunni Skálmöld – Sorgir]