Þú skríður fyrst á fjórum
(Lag / texti: Óðinn G. Þórarinsson / Einar Georg)

Um langa dimma daga
ég dapur stundum verð,
yfir því hve ævi manns
er undarlega gerð.
Með hraða ljóssins líða
öll lífsins bestu ár,
að hausti heilsar ellin
og hrímgar okkar brár.

Þú skríður fyrst á fjórum,
en fljótur kemst á legg,
á stuttum fótum staulast um
og styður þig að vegg.
Á manndómsárum mikið
þú mæðist framagjarn,
aldurhniginn ertu
aftur lítið barn.

Hér áður fyrr var eðlið
af allri depurð snautt,
og þér að segja þá ég finn
að það er ekki dautt.
Ef lít ég ljúfar meyjar
þá lifnar yfir mér,
ég veit samt ekki vinur
vegna hvers það er.

Þú skríður fyrst á fjórum,
en fljótur kemst á legg,
á stuttum fótum staulast um
og styður þig að vegg.
Á manndómsárum mikið
þú mæðist framagjarn,
aldurhniginn ertu
aftur lítið barn.

[m.a. á plötunni Danshljómsveit Friðjóns Jóhannssonar – Austfirskir staksteinar II]