Frostaveturinn mikli
(Lag og texti: Rögnvaldur Rögnvaldsson)

Frostaveturinn mikla 1918
var amma‘ að renna sér á skíðunum.
Hún renndi sér beint á beinfrosna belju
og braut á sér lappirnar.

Fljótlega komst svo drep í sárin
því beinin þau stóðu út í loft
og áður en varði var kerlingin dauð
en öllum var of kalt til að syrgja‘ hana.

Fallerí, fallera …

Seinna þegar átti að jarða líkið
var jörðin frosin í gegn
og enginn nennti þessu hjakki
fyrir gagnslausan þjóðfélagsþegn.

Svo henni var stillt upp við vegg inni í stofu
og sem veggskraut hún var ekkert slor,
til að byrja með þótti prýði af kerlu
en svo fór að nálgast vor.

Fallerí, fallera …

Þá fór nú lyktin heldur að súrna
og þiðna hið beinfrosna bak
svo heimilisfólkið tók á það ráð
að henda‘ henni upp á þak.

Á þakinu lá hún langt fram á sumar
og varð þar að grjóthörðum gaur
en á endanum var henni slengt ofan í holu
eftir eldgamlan girðingarstaur.

Fallerí, fallera …

[af plötunni Hvanndalsbræður – Knúsumstumstund]