Einum of heví
(Lag og texti: Megas)

Ég var á rölti einn um þessi illskulegu stræti
þegar allt í einu birtist hún framundan mér,
ég var að pæla í að greikka sporið til að kasta á hana kveðju
en ég klikkaði á því, lagði ekki í það, fannst ég alltof ber,
hún var í örpilsi og netsokkum
sem náðu uppá læri,
hún var í næfurþunnum bol, hún vissi rétt rúmlega af sér
og hún var einum og heví
svo ég hélt mér barasta á mottunni.

Ég var einn á róli á rúntinum dántán
þá rak ég augun í hann svo krúttlega fattan
svona þér að seja þá virtist ekki úr vegi að ganga hann uppi
en ég vílaði það fyrir mér, fannst ég eiga heima fyrir aftan,
hann var í beinu sambandi
hann var sjáandi með stíl
hann var í sveiflu uppá við og leið með skærum glans upp brattann
og hann var einum of heví
og ég hélt mér bara fast á mottunni.

Ég var einsamall á hötki fjarri mannabyggðum
og mér fannst þá sem ég sæi einhvern rogast með hrís
ég hugðist kanna málið og ég hélt með mestu varúð
í humáttina á eftir varð þess þá vís
að þeta var skugginn af sjálfum mér
já ég sá það fyrir rest
og ég sagði bara í ofboði plís, plís, plís
því þetta var einum of heví
og ég sem hélt ég bara mundi varla nenna
en það bera allir hrísvönd í bálköstinn sinn
og svo brenna þeir og brenna og brenna og brenna og brenna.

[af plötunni Bubbi og Megas – Bláir draumar]