Flæðarmál
(Lag og texti: Megas)

Esjan mín hús heilsar mér að hefðarmeyjasið
en ég heyri Akrafjallið mulda: þarna var það nokkuð fleira
Skarðsheiðin er feimin og hún skýlir sér á milli þeirra
hún skilur líka að henni bara kemur þetta ekki við.

Og við stóðum þarna um haustið og við störðum lengi dags
á storminn hve hann byrsti sig og blés okkur í fangið
en í félagi við grjót og sand í fjörunni og þangið
okkur fannst það eins og kurteislegra að bíða sólarlags.

Jú það var svalt og það er satt það var kalt
en samt var betra að vera til en ekki
mér fannst ég eiga heiminn hérumbil
og maður hugsaði bara: ég gef skít í það allt
sem ég ekki skil og ekki þekki.

En öldurnar þær teygðu sig í átt til mín þær byltustu
og ærðust svo að gnýrinn færði ræðurnar í kaf
þeir þögnuðu að lokum og þeir horfðu bara útá haf
þar sem hafmeyjar komu upp og týndu löngun sinni og villtust.

Jú það var svalt og það er satt það var kalt
en samt var betra að vera til en ekki
þú áttir allan heiminn hérumbil
já og þú hugsaðir: Ókei ég gef skít í það allt
sem ég veit og skil og sem ég þekki.

Og dagurinn hann kvaddi og fór með birtuna á brott
en hann breiddi þó fyrst yfir okkur dimmbláa sæng
hugsunin hún reikaði með höfuð undir væng
við vorum hólpnir í það skiptið, okkur fannst það soldið gott.

[af plötunni Bubbi og Megas – Bláir draumar]